හිතෙන දේ කියන්න?..

හිතේ තියන දෙයක් වචන ටිකකට ගැටගහලා කියාගන්න බැරි නම් අපේ හිත් දුර්වලයි කියලා තමයි කියන්න වෙන්නෙ.ඒකටත් ලොකු ධෛර්යක් ඕන..හැමදේම හිතට ආව පළියට කියන්න බෑ වගේම තමයි..හැමදේම කියාගන්නත් බෑ.. දාහක් දේවල් හිත ඇතුලෙ ගොඩ ගහන් හිටියට වැඩක් නෑ කියන් බැරිනම්.. 


මොකක්ද??
මොනවා ගැනද මේ කියන්නෙ??

හිතුවා නේද ඔයත් එහෙම..?

                      ඔව් හැගීම් ප්‍රකාශය..එහෙමත් නැත්තම් තව කෙනෙක් ගැන හිතෙන දේ අවංකවම ප්‍රකාශ කිරීම එම පුද්ගලයාටම.. සැහ්..දැන් ඔයාලා බලයි නේ ශම්මියා දැන් මේ මොකාටද එන්න හදන්නෙ කියලා.. මම මේ මට වෙච්ච දෙයක් කියන්න යන්නෙ.. ම්ම්.. කාටවත් කියලා නෑ..(සාදිරිසා දන්නවා)හැබැයි අදටත් මම විදවනවා..හරියටම කිව්වොත් පසුතැවන එකම තැන මගේ මේ අවුරුදු 20ක ජීවිත කාලෙ ඇතුලෙ.. 

             හරි..ඒ දවස ළගයි..මම ස්කූල් යුනිෆෝර්ම් එකෙන්ම ස්කෝලේ ඉස්සරහා අම්මගෙ අතින් ඇදලා දාලා කෑ ගහලා අඩපු.. දෙසැම්බර් 3, 2004 දෙසැම්බර් 3 වෙනිදා..දැනට අවුරුදු 8කට කලින්..මං මගේ අම්මටයි තාත්තටයි පස්සෙ වැඩියෙන්ම ආදරේ පප්පටයි අම්මච්චිටයි..(අම්මගෙ තාත්තයි අම්මයි) ඊට පස්සෙ මල්ලි, දැන් නම් හැබැයි අම්මටයි තාත්තටයි තරමටම අර මැටි අලේට ආදරේයි.. 

          මීට අවුරුදු 9කට කලින් අපේ ස්කෝලේ චෙස් පටන් ගත්තා මම ඒකේ මුල් සාමාජිකයෙක්..එදා ඉදන් අද වෙනකම්ම චෙස් ඇද්දා විතරක් නෙවෙ 2007-2011 වෙනකම්ම අවුරුදු 5ක් පිට පිට චෙස් කැප්ටන් වුනෙත් මම.. හැබැයි කවදාවත් ඒ දේ හිතට සතුටක් ගෙනාවේ නෑ..මම චෙස් පටන් අරන් මාස 4ක් විතර ගිහින් සහභාගි වුනු 2වෙනි තරගෙන්ම මට මෙරීට් සෙටිෆිකේට් එකක් ගන්න පුළුවන් වුනා..ඒකත් අරන් අපි ගියා අම්මච්චි බලන්න..කුරුනෑගල.. අම්මච්චිට ඒක මම පෙන්නුවම එයා කාටත් හොරා මගෙන් පොරොන්දුවක් ගත්තා..ඒ තමයි ඊළග සැරේ එද්දි මෙඩල් එකක් අරන් එන්න කියලා..මම නම් ලේසියෙන් කාටවත් පොරොන්දු දෙන කෙනෙක් නෙවෙයි..මොකද ඒක මට කරගන්න බැරිවුනෙත් මම ලොකු අපහසුතාවෙකට පත් වෙනවා..ඒත පුංචි කාලෙ ඉදන්ම මගෙ හැටියක්..චැලේන්ජ් එකක් වුනත් දිනන්න පුළුවන්නම් විතරයි මම බාරගන්නෙ.. නැත්තම් බෑ කියනවා..නිකන් නෝන්ඩි වෙන්න ඕන නෑනෙ.. හැබැයි එදා මගේ තියන දගකාරකමට හරි මොන එකකට හරි මමත් හා කිව්වා..පස්සෙ තිබ්බ තරග වලින් මට දිනන්න කොයි තරම් චාන්ස් තිබ්බත් මෙඩල් දැක දැකම මම ඒවා මිස් කරා.. වුවමනාවක් වුනේ නෑ මැඩක් එකක් මට..අත්දැකීම් වලින් මගේ නම ඇහුවම මගේ ඔපෝනර් බය වෙන විදියට ඉන්නයි මට ඕන වුනේ.. 

                            එදා තමයි දවස කලින් විභාගෙ ඉවර වෙලා මමයි අපේ නංගි සෙල්ලම් කර කර ඉද්දි ස්කෝලෙන් එක සැරේටම අම්මයි පුංචි මතු වුනා.. ගුවන් හමුදාවෙ සේවය කරපු පුංචිගෙ ඇස් දෙක රතුවෙලා තියනවා මම දැක්ක..නංගි චූටි හින්දා එයාට ඒක ගානක් වුනේ නෑ..කවදාවත් අඩන්නෙ නැති අපේ අම්මත් ටිකක් විතර අවුල් වෙලා වගේ ඉන්නවා කියන එක මගේ හිතට එන්න එච්චර වෙලා ගියේ නෑ..මොන හේතුවක් නිසාද කියන් නම් අදටත් දන්නෙ නෑ හැබැයි පුංචි කාලෙ ඉදන්ම වෙන්න තියන දේවල් කලින් මට පෙන්නුම් කරනවා,අනික දෙයක් වෙද්දි ඒ කොයි දේද,මොන වගේ දෙයක්ද කියලා මට නිකම් ඉවෙන් වගේ තේරෙන ගතියක් තිබ්බා.. අම්මයි පුංචි මාවයි නංගිවයි ස්කෝලෙන් අරන් යද්දි පාර මැද්දෙ හයියෙන් අම්මගෙ අත ගසලා දාලා ඇයි අහුවා මට තාමත් මතකයි..අම්මා උත්තර නොදී තරහෙන්ම මෙන්න මෙහෙට එනවා කියලා මාව ඇද්දම මම මොකක් නිසාද දන්නෙ නෑ ඒක සැරේටම ඇහුවෙ අම්මච්චිට මොනා හරි වෙලාද කියලා.. අම්මා එක සැරේටම කිව්වෙ ඉතින් ඔයා මොනවා කරන්නද කියලා..කකුල් දෙකත් පණ නැති වෙලා පාර මැද්දෙ ඇදන් වැටෙන්න යද්දි අම්මයි පුංචි මාව ත්‍රීවීල් එකකට දාගත්තු හැටි.. ම්ම්.. පස්සෙ මාව තාත්තත් එක්ක බයික් එකේ කුරුණෑගලා යවලා අම්මලා බස් එකේ ගියේ මාව බලාගන්න පුළුවන් එකම කෙනා තාත්තා කියලා අම්මා දන්න නිසා වෙන්න ඇති..කෝමත් පොඩි කාලෙ ඉදන්ම තාත්තට මම හුගක් ළගයි..ඉස්සල්ලා කියලා තියෙන්නෙත් තාත්තා කියලලු..තාත්තා මට එදා රෑ කවන්න හදපු හැටි.. :( ම්ම්.. පස්සෙ හත් දවසේ දානෙ දෙනකනුත් මට උණ... 

       පස්සෙ දවසක් ඊට හරියටම මාසෙකට වගේ පස්සෙ මට එකට මෙඩ්ල් දෙකක්ම ලැබුනා.. ඒකත් ගත්තු ගමන් ඉස්සෙල්ලම අම්මච්චි මතක් වුනත් එයා දැන් නෑ මම ගාව..අම්මච්චිගෙ අන්තිම ඉල්ලීම වුනෙත් ඒක වෙන්න ඇති..ඊට පස්සෙ..ඇත්තටම එදා මම ඇස් දෙකෙන් ඇඩුවටත් වැඩිය හිතින් ගොඩාක් ඇඩුවා..මගේ පුරුද්දක් තමයි කොච්චර අනිත් අයට ආදරේ වුනත් පෙන්නන්න තියන අකමැතිකම..අඩු තරමින් මට පොරොන්දු නොවී ඉන්න තිබ්බා..නැත්තම් ඒක ඉෂ්ඨ කරන්න තිබ්බා.. ඊට පස්සෙ මම බලාපොරොත්තු වුනු විදියටම මගෙ නම කිව්වම අම්මෝ කියලා කෑල්ලක්තු අක්ක අද නම් මම ඉවරයි කියලා මගෙ ඔපෝනර් කියනවා මට ඇහිලා තියනවා ඕන තරම්..පිට පිටම අවුරුදු 5ක් චෙස් කැප්ටන් වුනත්, පස්සෙ මගෙ ස්කෝලෙටම කෝච් කෙනෙක් වුනත් මට ඒ කිසි දේකින් වැඩක් වුනේ නෑ.. ඒ හැමවෙලේම හිත කඩාගෙන වැටුන එක විතරයි වුනේ..මම අඩුම තරමින් මම අම්මච්චට ආරෙයි කියලවත් කියලා තිබ්බෙ නෑ... මට ක්‍රියාවෙන්වත් කරන්න බැරිවුනු දේ මම වචනෙකිනවත් කරා නම් කියලා හැමවෙලෙල්ම පසුතැවීමක් හිතට එනවා.. 

   ම්ම් හරි අප්පොච්ච්යේ පෝස්ට් එකේ දිග..මෙයාලා අල්ලන් ගහයිද මන්දා මට.. හෙට දවසට අවුරුදු 8ක් වෙනවා..අනේ මන්දා.. කවදත් මගේ හිත රිද්දන දෙයක් තමයි මේ.. 

                        මම ඕකෙන් ඉගෙන ගත්තා හැබැයි එක දෙයක්..මට හිතට එන ඕන දෙයක් මම කියනවා..අනික මට පුළුවන් උපරිමෙන් අනිත් අය වෙනුවෙන් මම යමක් කරනවා..මගේ අම්මට තාත්තට ,මල්ලිට..යාළුවෙක්ට පවා හිත ඇතුලෙන්ම මම අවංකවම කියනවා මට එයාලා කොයි තරම් වටිනවද කියලා.. මනුස්සයෙක්ට දෙන්න ඕන වටිනාකම දෙන්න ඕන ඒ මනුස්සයා අපි එක්ක ඉද්දි.. නැතුව අපෙන් වෙන්වුනාට පස්සෙ මිනි පෙට්ටිය බදාගෙන ඇඩුවා කියලා ඒ කෙනාට එ්වා ඇහනේනෙ නෑ.. නිකන් අපේ හිතට පසුතැවිල්ලක් එකතු වෙනවා විතරයි.. අනිත් මිනිස්සුන්ට අපි වටිනාකමක් දෙන තරමටි තමයි අපේ ජීවිත වලටත් වටිනාකමක් ලැබෙන්නෙ..ඉපදිලා ඉදලා මැරෙන ටික කාලෙ අනිත් අය ගැනත් ටිකක් හිතනවනම් ඒකත් ලොකු දෙයක් අපේ හිත් වලටම.. ටිකක් හිතලා බලන්න අනිත් අය අපි ගැන හිතන හැටි, අපි ගැන කරදර වෙන හැටි, අපි ගැන හොයලා බලන හැටි, අපිට ආදරේ කරන හැටි,අපිව පරිස්සම් කරන්න හදන හැටි, අපිත් එහෙම කරනවද?? සමහර විට අපි ඒ අය ගැන ඒ තරම් තැකීමක් කරන්නෙ නැති වුනත් ඒ අය අපේ හැම ඕනෑ එපාකමක්ම හොයලා බලන්න තරම් අපිට කොයිතරම් ළෙංගතු ඇතිද කියලා.. 

       මගේ බ්ලොග් එකට ඇවිල්ලා පුංචි ක්මෙන්ට් එකක් දාලා..මං වටේට මම ලියන ඒවා කියවන්න එන ඔයාලා උනත් මට ගොඩක් වටිනවා..ඇත්තටම...ඒක එහෙම නොවුනා නම් කලින් ආසාවට පටන් අරන් දැන් පුරුද්දට වගේ ලියන බ්ලොග් එකෙනුත් වැඩක් නැති වෙනවා..ඔයාලා මාව කියවලා මට වටිනාකමක් දෙනවා වගේම මටත් ඔයාලව වටිනවා..