ජීවතේ කොයි වගේද කියලා - ජීවත් වෙලාමයි බලන්න ඕනි

විවිධාකාර මිනිසුන් ජීවිතේට එන යන,ගොඩවෙලා යන, ඇවිත් නතර වෙන වකවානුවක අපිට අපේම කියලා ළෙංඟුතුකම් අපේමකම තියෙන බැඳීම් අතලොස්සක අපි නතර වෙද්දි. අපේ දේවල් අපේ නෙවෙයි දැනෙන් කාලේකදි, අපිට අයිති නැති දේවල් අපේම දේවල් වෙන හැටි


             ජීවිතේ පුදුමාකාරයි
කවුද කියන්නේ? 
              මම
එහෙම දෙයක් නෑ, ජීවිතේ කොයි වගේද බලන්න ජීවත් වෙලමයි බලන්න ඕනි

වටපිටාවක ලස්සන දකින්න නම් අමාරුවෙන් වුනත් කන්ද මුදුනටම නගින්න ඕනි, ඒත් කන්දක් තියෙනවනම් පල්ලමුකත් තියෙනවා කියන එක අමතක නොකරන තරමට නොවැටී ඉන්න පුළුවන්කම වැඩී..

            අපේ, මගේ, ඔයාගේ, අරයගේ.. කොතනත් මමත්වය පිරිලා යද්දි අන්තිමට ඉතිරිය මොකක්ද කියලා අපිම දන්නේ නෑ, තැන් තැන්වල එකිනෙකාපරයා යෑමේ වුවමනාව.. මොනවටද?

           ගාල්ලට ගියොත් කියාවි මුහුද අපේ කියලා, නුවරඑළියට ගියොත් කියාවි ඈත පේන කන්ද අපේ කියලා, කොළඹ නම් කියාවි අපි කොළඹ කියලා, ඔක්කම සෙල්ලම් රියන් හයක් යටට යනකම්නේ..

      එක එක අය එකක එක එක බැඳීම්, දෙමව්පියෝ, සහෝදරයෝ, යාළුවෝ, නෑදෑයෝ.. ඒ අතරන් තව එක විශේෂ බැඳීමක්..     ජීවිතේ ඉස්සරහට යද්දි අපිට හැමෝම එක්ක නවතින්න බෑ, අපි ඒ වෙනකොටත් එක්කෙනෙක් තෝරගෙන ඉවරයිනම්, ඒකයි කියන්නෙ අපේ තෝරාගැනීම ඉස්රම්ම එක්ක වෙන්න ඖනේ කියලා, ලෝකෙට පේන්න නෙවෙයි එකට ජීවත් වෙන්න,කෙල්ලො/කොල්ලො සීයකට ආදරේ කරන එක නෙවෙයි ආදරේ, තමන්ගෙ කෙල්ලට/කොල්ලට සිය විදියකට ආදරේ කරන්න පුළුවන්නම් ඒකයි ආදරේ එයාව සතුටින් තියන්න පුළුවන්නම් එච්චරයි...

                  එක තැනක සහෝදරයෝ සහෝදරයො රංඩු වෙද්දි, තව තැනක සහෝදරයෝ නෑ කියලා දුක්වෙන අය ඉන්නවා.. අපිට ඕනි හැමදේම අපිට ලැබෙන්නේ නෑ ඒකයි ඇත්ත.. ඒ දේ නැතිවුනා කියලා ජීවිතේ එතනින් නවත්නිනේ නැ.. හ

       කෙනෙක් තමන්ගේ අම්මගේ/තාත්තගේ වියෝවෙන් දුක් වෙනවා තැනක අම්මා ළමයින්ව පාරේ දාලා ගිහින්, තාත්තා හවසට බීලා ඇවිත් ගහනවා කියලා ඒ දෙන්නා එක්ක වෛරෙන් ඉන්නවා,..

ජීවිතේ වෙනස්, ඒ වෙනසට මූණ දෙන්න, ජීවිත්වෙන කාලේ හැමදේම කරන්න බෑ, සුදුසු දේ විතරයි කරන්න පුළුවන්.. කෙලින් ඉන්න පුළුවන් වෙලාවට කොයි තරම් වඳුරු බණ කිව්වත් වැටෙන වෙලාවට හැමෝම වැටෙනවා..මොනවා කිව්වත් ඕකනේ ඇත්ත..

               තැන තැන ගිහින් අරයා මෙයාගේ වැරදි කියන්නේන නැතිව, අනිත් අය තමන්ගේ හොඳ කියන විදියට ජීවිත් වෙන්න පුළුවනිනම්, අනිත් අයගේ මතකයේ හොද විදියේ මතකයක් තියන්න පුළුවන් විදියට ඉන්න පුළුවනිනම් ඒකයි ලොකුම ජයග්‍රහණය,.. ලොකුවෙලා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න පුතේ, ඉංජිනේරුවෙන් වෙන්න පුතේ කියලා කිවව්ට කීයෙන් කීදෙනාද දොස්තරයා ඉංජිනේරුවො වෙන්නේ?? ඒත් හැමෝටම මතකයේ රැඳෙන කෙනෙක් වෙන්න බැරිකමක් නෑ.. 

විවිධත්වයක් තියෙන්නෝනි පැවැත්මකට.. අපේ ජීවිත කොහේටද ය්නනේ, කවුද ඒ ඇතුළෙ ඉන්නේ, කාවද එලියට දාන්නෙ කියන දේවල් අපිටමයි පාලනය කරන්න පුළුවන්.. ඩ්‍රයිව්න් ලයිසන් එක ගත්තාම වගේ ජීවිතේ ලැබුනාම... වාහනේ පදවද්දි ඒකේ වගකීම අපේ වගේ තමයි ජීවිතේ වගකීමත් අපිමයි දරන්න ඕනි.. පිදිය යුත්තන් පිදිය යුතුයි වගේම තමයි කැපිය යුත්තන් කැපිය යුතුයි.. 

ජීවිතේ බැඳීම් ගොඩගහගන්න එක නෙවෙයි කරන්නෝනි.. හැම පුංචි බැඳීමකටම ආදරේ කරන එක..




ප.ලි - හෙන දුකක්නේ පෝස්ට් 8,9ක් තිබ්බත් ඩ්‍රාෆ්ට් එකේ පෝස්ට් කරන්න එක්ක නෑ..
ප.ප.ලි - ආයේ තව මාස 6කින් විතර එනකම් බායි වේවා... ^_^