මගහැරුණු විශේෂය

මෙච්චර පෝස්ට් ලිව්වා,ඒත් විශේෂම කෙනා ගැන ලිව්වෙ නෑ,ඒක ලොකු අඩුවක් වගේ..විශේෂය කියලා මම මේ කියන්න හදන්නෙ මගේ ජීවිතේ විශේෂම පුද්ගලයා ගැන,මම ඉපදෙන්නත් කලින් ඉදන්ම මාව දැනන් හිටපු, මම එනකන් මග බලන් හිටපු, අනිත් හැමදේටම වඩා මට ආදරේ කරන,තමන්ගෙ පණ කියලා මාව හිතන් ඉන්න කෙනා ගැන,

මම හා හා පුරා කියලා කියලා තියෙන්නෙත් ඒ කෙනාගෙ නමලු, මට ඉඳුල් කට ගාලා,අකුරු කියවලා තියෙන්නෙත් ඒ කෙනාලු, ඒ තමයි මගේ තාත්තා, 

මේක නම් දැන් අවුරුදු ගාණකට කලින් ගත්තු එකක්,දැනටත් වැඩි වෙනසක් නැ ටිකක් මහත් වෙලා,

           මගේ තාත්තා, ම්ම්ම්... සාමාන්‍යෙයන් අසාමාන්‍ය විදියට මම ජීවිතේ ආදරේ කරන දෙන්නයි ඉන්නෙ,එක්කෙනෙක් මගේ තාත්තා අනිත් කෙනා සාදාරිසා, අම්මටත් හුගාක් ආදරෙයි,ඒත් ඒක අසාමාන්‍ය ආදරයක් නෙවෙයි,ගොඩක් ලොකු ආදරයක්, මගේ තාත්තා මගේ ජීවිතේ,සාදිරිස් කියන්නෙ මගේ පණ,අම්මා තමයි හුස්ම ටික, ඔන්න ඔහොමයි විග්‍රහ කරන්න වෙන්නෙ.. කෝම හරි මට මේ ඊයෙ පෙරේදා මතක් වුනේ හැමෝම ගැන ලිව්වට මම තාත්තා ගැන කිව්වෙ නෑ නේද කියලා, ගමක ඉපදිලා, කිසිම දෙයක් නැතුව තමන්ගෙ මහන්සියෙන්, තමන්ගෙ දාඩිය, ශ්‍රමය කාලය වැය කරලා, තමන්ටම කියලා නමක්, තැනක්, ව්‍යාපාරයක් ගොඩනගාගත්තු කෙනෙක් තමයි මගේ තාත්තා, අට දෙනෙක් ඉන්න පවුලක 7 වෙනයා වුනු තාත්තා කොළඹට ඇවිත් තියෙන්නෙ නම් අවුරුදු 18දි වගේ..එදා ඉදන් අද වෙනකම් කොළඹ වහුකුණාලා එක්ක ඔට්ටු වෙලා දැන් තමන්ටම කියලා හැමදේම ලබාගත්තු කෙනෙක් තමයි තාත්තා, සාමකාමී ගතිපැවතුම් තියන, තරහා යන්නෙ නැති කෙනෙක් වුනු කෙනෙක් වුනා, මම ඉපදනු කාලේ ඉදන්ම මට තිබුණෙ,මට දුන්නෙ සීමිත නිදහසක් නිසාද මන්දා මට හුගාක්ම ළං වුනේ තාත්තා,කොළඹ ඉපදිලා ,කොළඹ හැදුනු වැඩුනු කෙනෙක් වුනත් ගමක කෙනෙක්ගෙ තියන සිතුම් පැතුම්,ගතිගුණ මට වැඩිපුර තියෙන්නෙ තාත්තා එක්ක ළගින් ඉන්න නිසාමද කොහෙද, පුංචි කාලේ ඉදන්ම වෙන කවුරු නැතත් මම කියන හැමදේටම තාත්තා ඇහුන්කම් දුන්නා, ඇඩුවම නැළව්වා විතරක් නෙවෙයි, සමහර වෙලාවට මාත් එක්කම ඇඩුවා,, තාත්තාට හුගක්ම ළග නිසාද කොහිද පොඩි කාලෙ නම් කොලු භාගයක් වගේ තමයි හිටියෙ, 

මේ මට ඉඳුල් කට ගාපු දවසේ ගත්තු එකක්.

         අදටත් රෑට විදුලි කොටද්දි , ගොරවද්දි එහෙම බයවුනාම තාත්තා තමයි මාව උස්සලා අරන් අම්මයි තාත්තයි මැද්දෙයි තියන් නිදියන්නෙ.බව්වොන්ට එහෙම බය වෙලා උසේන් බෝල්ට් වැහෙද්දි ළගට ඇදලා ගන්නෙ, ඔය ඔක්කොම තාත්තා තමයි, 

  දැන් වෙනමම නිදියන නිසා, මේ ළගදි ඔලුව රිදෙන්න අරන් බෙඩ් ශීට් එකත් බිම දිගේ ඇදගෙන,ටෙඩියවත් උස්සගෙන කෙලින්ම ගියෙ තාත්තා ගාවට ඔලුව අතගාන්න කියාගෙන,.(තාත්තටයි සාදිරිසටයි ඇරන්නෙ වෙන කාටවත් ඔලුව අල්ලන්න දෙන්නෙ නෑ)ඊට පස්සෙ ඉතින් නින්ද යනකල්ම ඔලුව අතාගාලා එයා ගාවම දොයි කරගත්තා..

සාමානයයෙන් ළමයි ඉස්සෙල්ලම කියන්නෙ අම්මා කියලා,හැබැයි මම කියලා තියෙන්නෙ තාත්තා කියලලු, ඒ නිසා අම්මට නම් ටිකක් තරහා යනවා,අම්මා නම් කියන්නෙ මම තාත්තමයිලු, අම්මගෙ ගතිගුණ මුකුත්ම නෑලු,හැබැයි ඔය කොච්චර වුනත් තාත්තට තාමත් අම්මගෙයි මගෙයි කටහඩ අදුරගන්න බෑ ෆෝන් එකෙන්.. :D වෙලාවකට අම්මගෙ ෆෝන් එක මම ආන්ස්වර් කරාම මටම බනිනවා ''අර කෙල්ල මොනවම හරි කරනවනේ,ඒ පාර මම කාර් එකෙ දාගෙන හිටපු ඩයිරිය උස්සලා''
ඔන්න ඉතින් මම අහන් ඉදලා තාත්තට කියන්නෙ කොයි එකීද කියලා..? :D අම්මට මගෙයි තාත්තගෙයි අඩි සද්ද අදුරන්න බෑ, ඉස්සර මම ඉස්කෝලේ සපත්තු දාගෙන ඇවිදිද්දි අම්මා හිතන්නෙ තාත්තා ඇවිදිනවා කියලා..

                ඒත් තාත්තගෙ ආසාවක් වුනු දේ මට කරන්න බැරි වුනා,තාත්තා මම පුංචි කාලේ කොළඹ ලෝ ෆැකල්ටි එක ගාවට එක්කන් ඇවිත් ඔයා කවදහරි මෙතනට එන්න ඕනේ කියලා පෙන්නලා කිව්වා,ඒත් මට ඉස්සර ඉදන්ම ඒයාර්ෆෝර්ස් අයි ටී ඔෆිසර් යන්නයි,සොෆ්ට්වෙයාර් ඉංජිනියර් කෙනෙක් වෙන්නයි,වෙබ් ඩිවෙලොපර් කෙනෙක් වෙන්නයි විදියට කාලෙන් කාලෙට ආසාවල් වෙනස් වුනු නිසා ඒක කරන්න ලැබුනෙ නෑ,දැන් එයාගෙ ඊළග ආසාව වුනු තාත්තා වහලා දාපු ට්‍රැවල් ඒජන්සිය ආයෙත් ගොඩනගන්න උත්සාහ කරනවා මගේ හීන ටික අතෑරලා දාලා.. නැත්තම් මෙච්චර කල් ඉගැන්නුවටත් ණයයිනෙ,    

          හැබැයි ඉතින් රංඩු වෙනවා ඉවරෙකුත් නැ,තරහා වෙනවා ඉවරෙකුත් නෑ, රංඩු වුනත් යාළු වුනත් අම්මට තමයි කරදරේ,.. :D 
අදටත් හැබැයි වලි ගොඩයි.... 

මේ පෝස්ට් එක ලියන්න ගිහාම නම් පෝස්ට් එක කියවන්න පැය භාගයක් විතර ඕනේ වෙයි ඔයාලට..දැන් දවස් ගාණක් තිස්සෙ ලියලා,ගොඩක් ඒවා අයින් කරලා, දානවද නැද්ද කියලා හිත හිත ඉදලා අන්තිමට දැම්මා..,පස්සෙ වෙලාවක ඉතුරු ටිකත් දානවා..බ්ලොග් එකේ පෙනුම පොඩ්ඩක් වෙනස් කරා..අනේ මන්දා.. පොඩ්ඩක් බලලා මට ඒ ගැනත් අදහසක් කියන්න..



                                මේ තාත්තගෙ ආසම සිංදුව

මේ දෙවනියට ආස සිංදුව